اختصاصی سل.نیوز/ لیا شیرازی: کتاب «هفتاد و دو مقام تنبور» (آوانویسی مکتب تنبور صحنه) با نگارش رامتین کاکاوندی توسط انتشارات موسیقی عارف روانه بازار موسیقی شد.
رامتین کاکاوندی، آهنگساز، پژوهشگر، نویسنده و نوازنده که آلبوم های «پلی به سوی خورشید» (موسیقی مقامی تنبور)، «آمد ندید برفت» (موسیقی سنتی)، «یادگار روزگار تار» (موسیقی سنتی)، «مرنو» (موسیقی کلاسیک) را در کارنامه هنری خود دارد و به تازگی آلبوم بی کلام «ضرب آهنگ» (تنظیم شده برای دو نوازی دف) را روانه بازار موسیقی کرده، به گفته خود از نسل چهارم مقام نوازان پس از آقا سید نصرالدین خاموشی جیحون آبادی است و تعدادی از مقام ها را در بین سال های 1375 تا 1379 خورشیدی از استاد سید خلیل عالی نژاد فرا گرفته و مابقی مقام ها را هم نزد عبدالمحمد شربتی ـ یکی از شاگردان آسید نصرالدین ـ تلمذ نموده است.
وی با الهام از شیوه نوازندگی شاگردان آقاسید نصرالدین خاموشی جیحون آبادی، مصمم به آوانگاری این نوع شیوه شده و با گردآوری آثار ضبط شده اساتید برجسته و جمع آوری تاریخ پیدایش و خلق مقامات تصمیم به انتشار این مجموعه می گیرد.
ایشان درباره تازه ترین اثر مکتوب خود توضیح داد: «در مرحله نخست تحقیقاتم در مورد استاد سید نصرالدین خاموشی جیحون آبادی معروف به آسید نصرالدین، قدیمی ترین نوازنده تنبور (از نظر زمان) مطالعه کردم که این استاد بی بدیل موسیقی مقامی تنبور، علاوه بر این که قدیمی ترین نوازنده بودند بلکه شاگردان بسیار زیادی را تربیت کردند که همگی از استادان تنبور شدند و به کرات از جایگاه والایشان شنیدم و تمام شواهد و قرائن بیانگر این بود که آوانگاری مقام های تنبور از ایشان آغاز گردد اما متاسفانه به دلیل نبود امکانات در زمان خود و نبود اثر ضبط شده از ایشان، لاجرم به بیانات و خاطراتی که از شاگردانشان موجود می باشد، بسنده کردم. در مرحله بعد تصمیم بر این شد که آوانگاری مقام نوازی این اساتید را بنویسم که حتما روایتگر صدیق استاد خود هستند و بی شک هر آن چه از استاد خود فرا گرفته اند را دقیق و بدون نقص به شاگردان خود انتقال می دهند اما با بررسی شیوه نوازندگی ایشان متوجه شدم اینان روایتگر شیوه استاد خود به معنای علمی موسیقی، نبوده اند و با تسلط بسیاری که بر تنبور داشته اند، هر بار مقام ها را با حسی جدید و متفاوت اجرا می کردند (البته در چارچوب اصل و با دانش این که ذات این موسیقی بداهه است) لذا با توجه به اینکه آموزش موسیقی مقامی اساسا سینه به سینه بوده و به اصطلاح عامیانه به صورت شنیداری نسل به نسل منتقل شده تا به دست ما رسیده و در واقع با استناد به اسناد مکتوب، این انتقال رخ نداده، می شود گفت این اساتید، ناچار به این سنت بوده اند اما این موضوع دغدغه من نبود. تنها موضوع و اولین هدف اساسی که من را ترقیب به نگارش این مقام ها کرده بود، نت نویسی شیوه نوازندگی یک مرجع (استاد) اصلی و قدیمی بود که تمام و کمال از ایشان آغاز بشود».
وی افزود: « پس از مطالعه و تحقیق بسیار به این نتیجه رسیدم که باید مقامات نت نویسی و چگونگی پیدایش و خلق آن ها گردآوری گردند و تصمیم بر این شد، حتی المقدور مقام هایی که این اساتید نواخته اند را انتخاب کرده و درست و دقیق به نسل بعد انتقال یابد و تصمیم گرفتم این بار به صورت مکتوب این اتفاق رخ دهد. همچنین دو نکته دیگر قابل اشاره است. اول این که هر کدام از اساتید تمام مقام ها را اجرا نکرده اند یا متاسفانه اثر ضبط شده دیگری از اینان در دسترس نداریم و دوم هر کدام از این بزرگان بعضی از مقام ها را چند بار با حس و حالی متفاوت نواخته اند. برای مثال توجه بیشتر اکثر این اساتید بر روی مقام های نانمتریک مانند طرز، عابدینی و شیخ امیری بوده است».
لازم به ذکر است، کتاب هایی همچون «شیوه نوین آموختن دف» (از دوره مقدماتی تا متوسطه)، «مروارید مست بیداری» (10 قطعه برای تار و سه تار)، «خوف دره خاموش» (هفت قطعه برای سه تار)، «همزاد همرنگ هراس» (دونوازی دف، دوره عالی در ژانر وحشت) از دیگر آثاری هستند که در کارنامه هنری او به ثبت رسیده اند.